بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد

غنچه سرخ فرو بسته می باز شود

من نگویم بهاری که گذشت آید باز

 روزگاری که به سر آمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

کاش آیینه ای بود در امید که در آن می دیدیم

انکه پنهان بود از آیینه ها می دیدیم

می رسد از آن اگر نیروی پاکی ز نهاد

که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن

بی غمی عیب بزرگی ست که دور از ما باد

شاد بودن هنر است و شاد زیستن هنری والا تر

لیک هرگز نپسندیم به خویش

که چون یک طفلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست

هر کس نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد