غصه نخور ای دل بی کسم          گریه نکن گلم  همه کسم

سحر كه مي شود دلم هواي گريه مي كند
ز دست روزگار خود مدام شكوه مي كند
كودك خسته ي دلم تو را بهانه مي كند
كبوتر غريب دل هواي ناله مي كند
غريبم و كسي به اين غريبه سر نمي زند
كسي به خانه ي دلم حلقه به در نمي زند
مريضم و به فكر من كسي دوا نمي كند
كسي به حال غربتم دگر دعا نمي كند
بيا و راحتم كن و بگير جان خسته را
بيا مرحمي بده بال و پر شكسته را

زندگی قصه مرد یخ فروشیست که گفتن فروختی گفت نخریدند تمام شد

از زندگی از این همه تکرار خسته ام

از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه

امشب دگر ز هر آه و هر کار خسته ام

دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم

آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خموشی تقویم روی میز

وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود

از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید

از حال من مپرس که بسیار خسته ام

شباب عمر عجب با شتاب می گذرد

بدین شتاب خدایا شباب می گذرد

شباب و شاهد و گل مغتنم بود ساقی

شتاب کن که جهان با شتاب می گذرد

به چشم خود گذر عمر خویش می بینم

نشسته ام لب جوئی و آب می گذرد

به روی ماه نیاری حدیث زلف سیاه

که ابر از جلو آفتاب می گذرد

خراب گردش آن چشم جاودان مستم

که دور جام جهان خراب می گذرد

به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی

که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد

به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما

چو گندمی است که از آسیاب می گذرد

کمان چرخ فلک شهریار در کف کیست

که روزگار چو تیر شهاب می گذرد

این جهان پراز صدای پاهای مردمی است که همچنان که تو را میبوسند درذهن خود طناب دار تو را می بافند.

مرداب همیشه تنهاست و هیچ‌کس او را دوست ندارد، زمانیکه چیزی در مرداب می‌افتد، او به خاطر رهایی از تنهایی آن را سخت در آغوش می‌کشد و نمی‌خواهد دوباره تنها شود و بهای رهایی مرداب از تنهایی، نابودی دیگران است

تنها بودی تو تنهاییت احساس کردی که تنها بنده تنها فقط تویی ناراحت نباش چون یکی رو داری که خودش تنهاست اما هیچوقت تنهایی رو برای بنده هاش نمیخواد به اون رجوع کن میبینی که تنها نیستی

شتاب مکن

که ابر بر خانه ات ببارد

و عشق در تکه ای نان گم شود

هرگــز نتــوان

آدمـی را به خانه آورد

آدمی در سقـوط کلمات

سقــوط می کند

و هنگام که از زمین برخیزد

کلمات نـارس را

به عابران تعـارف می کند

آدمی را توانایـی عشق نیـست

در عشق می شکنــد و می میــرد

بزرگ ‌ترین مصیبت برای یک انسان این است که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌ باشد، نه شعور لازم برای خاموش ماندن ... ژان دلابرویه

طره قطره اگر چه آب شدیـم

ابـر بودیـم و آفـتاب شدیـم

ساخت ما را همو که می پنداشت

به یکی جرعه اش خراب شدیم

هی مترسک کلاه را بردار

مـا کلاغـان دگر عقاب شدیم

ما از آن سودن و نیاسودن

سنگ زیرین آسیاب شدیم

گوش کـن ما خروش و خشم تو را

همچنان کـوه بازتاب شدیم

اینک این تو که چهره می پوشی

اینک این ما که بی نقاب شدیم

مـا که ای زندگی به خاموشی

هــر سوال تو را جواب شدیم

دیگر از جان ما چه می خواهی ؟

ما که با مرگ بی حساب شدیم

تلنبار خاطرات خاک گرفته ام را

اگر می خواهی جستجو کنی

به حتم در میان پستو های بی حوصلگی ام می یابی

اما بی محابا در نزن که گرد دلم

تا ابد به سرفه ات می اندازد

و عزای سیاه پوشش به گریه ات!

آرام که آمدی

اول از آینه تنهایی بپرس از کدام سو

آنگاه به نرمی قدم بردار

که ناگزیر تخته های زوار در رفته روحم

پای برهنه ات را خراش نیندازد

به گمانم جایی برای تکیه کردن نیست

تنها شانه های پوشالی مترسک خنده هایم

که آن هم استراحت گاه ناامنی است

آخر بارها هجوم سخت کلاغ های سیاه را دیده است

تصمیم با خودت ...

هنوز هم جستجوی خاطراتم را در سر می پرورانی؟

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر آنکه مرغــی ز قفـس پریده باشد

پـر و بـال ما بریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

من از آن یکی گـزیدم که بجـز یکـی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از ما که بدی رسـیده باشد

هوا گرفته بود و باران میبارید ، کودکی آهسته گفت : خدا گریه نکن درست میشه ...

من اینجـا بس دلم تنـگ است

و هـر سازی که میبینم بد آهنگ است

بیـا ره توشه برداریم

قدم در راه بی برگشت بگذاریم

ببینیم آسمان "هر کجا" آیا همین رنگ است؟

کجـا؟ هرجا که اینجا نیست

من اینجـا از نوازش نیز چون آزار ترسانم

بیـا ای خسته خـاطر دوست !

ای مانند من دلکـنده و غمگین

من اینجا بس دلـم تنگ است

بیـا ره توشه برداریم

قـدم در راه بی فرجام بگذاریم...

نرو ...
از حضورم نترس
من چیزی جزء سایه ی یک تنهایی بیش نیستم
نرو ...
که همین رفتن ها مرا به اینجا کشانده است
باور کن
بودنم را ...
سیاهی گم شده چشمانم در سپیدی روز ...
مردمک بیچاره ی چشمانم ...
که دلش برای تو لک زده
بمان و بدان و باور کن
این دو روز زندگی ام را
این عمر کوتاهم ،
که ثانیه ای ، هزار سال طول می کشد
بخوان ،
این کلمات آویزان شده از چشمانم
که آفتاب بی اعتنای روزگار از رنگ و رو انداخته شان
ببین ،
جز یک سایه چیزی نمانده است
از آن همه اشتیاق ...
همین که می بینی مانده است
از مردی که سال هاست نقاب به صورت دارد
و خنده اش ،‌ کفری بیش نیست

مدهوش می شوم
از اضطراب تو ...
خون به جگر شدم
در انتظار تو
بی نام و بی نشان
غرقه نگاه تو
دنیا به کام من
شیرین ز کام تو
آغوشت بسترم 
در ناز های تو
آشوب زد به جان
لب های گرم تو
زاین شام و این نگار
کامم به کام تو
این شب ، شب ِ من است
فردا مال تو

این شفق است یا فلق ؟ مغرب و مشرقم بگو

من به کجا رسیده ام ؟ جان دقایقم بگو

آیینه در جواب من باز سکوت می کند

باز مرا چه می شود ؟ ای تو حقایقم بگو

جان همه شوق گشته ام طعنه ی ناشنیده را

در همه حال خوب من با تو موافقم بگو

پاک کن از حافظه ات شور غزلهای مرا

شاعر مرده ام بخوان گور علایقم بگو

با من کور و کر ولی واژه به تصویر مکش

منظره های عقل را با من سابقم بگو

من که هر آنچه داشتیم اول ره گذاشتم

حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو

یا به زوال می روم یا به کمال می رسم

یکسره کن کار مرا بگو که عاشقم بگو

حلق آویز شده بر دار تنهایی
ذهنی سرشار از خاطرات رنگ پریده
گمشده در نفس های خون آلود
در چرخشی به دور محور خود
بر ویرانه ی آرزوهای از دست رفته اش ...
و سکوتی که تمام اتاق را پر کرده است
چشمان بی تابش ، در جستجوی چیزی
یا آمدن کسی ...
پشت آخرین پلک زدن ها به سیاهی می رود

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.

همان یک لحظه اول ،

که ظلم و جور را میدیدم از مخلوق بی وجدان ،

جهانرا با همه زیبایی و زشتی ،

بروی یکدگر ،ویرانه میکردم.




عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

چو در همسایه ی صدها گرسنه ،

چند بزمی گرم عیش و نوش میدیدم ،

نخستین نعره مستانه را خاموش آن دم ،

بر لب پیمانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

چو میدیدم یکی عریان و لرزان ،

دیگری پوشیده از صد جامۀ رنگین

زمین و آسمانرا  واژگون ، مستانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

نه طاعت می پذیرفتم ،

نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده ،

پاره پاره در کف زاهد نمایان ،

سبحۀ، صد دانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد سرگردان،

هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،

آواره و ، دیوانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

بگرد شمع سوزان دل عشاق سر گردان ،

سراپای وجود بی وفا معشوق را ،

پروانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .

بعرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،

تا که میدیدم عزیز نابجایی ، ناز بر یک ناروا گردیده خواری میفروشد ،

گردش این چرخ را

وارونه ، بی صبرانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم.

چو میدیدم مشوش عارف و عامی ،

ز برق فتنۀ این علم عالم سوز مردم کش ،

بجز اندیشه عشق و وفا ، معدوم هر فکری ،

در این دنیای پر افسانه میکردم .



عجب صبری خدا دارد !

چرا من جای او باشم .

همان بهتر که او خود جای خود بنشسته و ،

تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد،!

و گر نه من بجای او چه بودم ،

یک نفس کی عادلانه سازشی ،

با جاهل و فرزانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد ! عجب صبری خدا دارد !

یه جای دنج برای درد و دل های یه عاشق شکست خورده

اینجاست