چگونه عشقت را باور کنم؟

چگونه؟

آن هم در زمانه ای که خیانت یک رسم است!

و چهره ی مردمانش در پشت نقاب...

در زمانه ای که عشق را، عشق شیرین و فرهاد، عشق لیلی و مجنون را

چیزی جز هوس نمی دانند!

با من از دوست داشتن حرف میزنی،دوست داشتنی که نمی توانم باور کنم

نمی توانم

باور کن نمی توانم...

دستــهایـت در دســت اوســت..
و
لبهـایـت بـرایـش تـ ـــرانه ی یـ ــکی شـــدن مـی سُـــراید..
مــ ـن
هـــمـبـازیِِ روزگـــار
خـ ــاطراتــت را لِـــی  لِـــی  مـــیکنــم..
سنــگ ِِ یــادت را در خـانـه های خـاطـ ــــره پرتـاب میـکنــم
و مـیپَــرمــ ...از تـ ــلخ بـه شیــــریــن
از شیــــرین بــه تلـ ــخ..
مـن و روزگـــار
رفـیـق شـدیـم دیــگــر!
دستـــهایـم را بــه دستـــهایــش سپـــرده ام
و
بــا لبــهـایــمــ بـرایــش
 تــرانــه ی یکـ ــی بــ ـود یکـ ــی  نبـ ــود مــی سـرایـم!!

تــ ــو می روی

تمــام ايستگــاه مـي ‌رود

و مـن چقــدر سـاده‌ام

کـه سـال‌هاي ســال

در انتـظـــ ــار تــو

کنـــار ايـن قطـار رفتــه ايستـــاده‌ام

و همچنــان بـه نرده‌هـاي ايستگــاه رفتــه

تـكـيــ ــه داده‌ام!!

وقتی که تو پیشمی دنیا برام بهشت میشه

اگر مي دانستي که چقدر دوستـت دارم سکوت را فراموش مي کردي و تمامي ذرات وجودت عشق را فرياد مي کردند

اگر مي دانستي که چقدر دوستـت دارم چشمهايم را مي شستي و اشکهايم را با دستان عاشقت به باد مي دادي

 اگر مي دانستي که چقدر دوستـت دارم نگاهت را تا ابد بر من مي دوختي تا من در سکوت نگاهـت با عشق زميني تو به عرش بروم

اگر مي دانستي که چقدر دوستـت دارم هرگز دلـم را نمي شکستي گرچه خانه اهريـمـن شايسته ويرانيست !

 

چقدر عجیبه زندگی!

تا گریه نکنی کسی نوازشت نمیکنه

 تا قصد رفتن نداشته باشی کسی نمیگه بمون

تا نری کسی قدرت رو نمی فهمه

 و تا نمیری کسی نمی بخشدت!!

بین نام من و تو، اندکی فاصله است

بین دست من و تو فاصله بسیار است

بین احساس من و تو اما ذره ای فاصله نیست

درک این جمله مرا می گوید:

می توان در گذر از سختی ها، یاوری را حس کرد


مطمئن بود و یقین پیدا کرد،

که اگر فاصله را برداریم، من و تو، یک نفریم

 رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حـــک نکن

به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن

بـزار بهــت گفته باشم که ماجرای مـــا و عشق

تقصیر چشمای تو بود ‌‌‌، وگرنه ما کجا و عشق ؟

سرم تو لاک خودم و دلم یه جو هوس نداشــت

بس که یه عمر آزگار کاری به کار کــس نداشــت

تا اینکه پیدا شدی و گفتی ازاین چشمای خیس

تو دفتـــر تــرانــه هــات یـه قطـره بـــارون بنـویــس

عشقمو دســت کم نگیر درسته مجنون نمیــشم

وقــتی که گــریه می کنی حـــریف بارون نمیــشم

رو ســـاحل ســرخ دلت اسـم کسی رو حـک نکــن

به اینکه من دوســت دارم حتـی یه ذره شـک نکــن

هنـــوز یـــه قطـره اشکتـو بـه صـد تا دریــا نمـی دم

یـــه لحـظه بـا تــو بـودنـو بـه عمـــر دنیـــا نمــی دم

زندگی یعنی: بخند هر چند غمگینی، ببخش هر چند مسکینی، فراموش کن هر چند دلگیری، اینگونه بودن زیباست، هر چند که آسان نیست  

گل آفتاب گردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا . ما همه‌ آفتابگردانيم. اگر آفتابگردان‌ به‌ خاك‌ خيره‌ شود و به‌ تيرگي، ديگر آفتابگردان‌ نيست.

آفتابگردان‌ هيچ‌ وقت‌ چيزي‌ را با خورشيد اشتباه‌ نمي‌گيرد؛ اما انسان‌ همه‌ چيز را با خدا اشتباه‌ مي‌گيرد

بیا ای جان بیا ای جان بیا فریاد رس ما را
چو ما را یک نفس باشد نباشی یک نفس ما را
ز عشقت گرچه با دردیم و در هجرانت اندر غم
وز عشق تو نه بس باشد ز هجران تو بس ما را
کم از یک دم زدن ما را اگر در دیده خواب آید
...غم عشقت بجنباند به گوش اندر جرس ما را
لبت چون چشمه‌ی نوش است و ما اندر هوس مانده
که بر وصل لبت یک روز باشد دسترس ما را
به آب چشمه‌ی حیوان حیاتی انوری را ده
که اندر آتش عشقت بکشتی زین هوس ما را

پـُر كـُــن پيــــاله را! كايـن آبِ آتشــــــيـن
ديريست كه رَه به حال خــــــرابم نمـيبرد!
اين جامها كه در پي هـــم ميشـــــود تـهي
درياي آتش است كه ريزم به كـــام خويش
گرداب مي ربايد و آبم نميبرد!
...من با سمند ســــركش جادويي شـــــراب
تا بيـكـــــــــــران عــالم پنـدار خفتــــه ام
تا دشـت پرســـتاره انديشـــه هاي گــــرم
تا مـــــرز ناشـــناخـته مـرگ و زندگـــي
تا كــــوچـه باغ خاطـــــره هاي گريز پـا
تا شـــــــــــــــهر يادهـــــــــــا
ديگــــــر شــــــــــــــــــــــــــراب هــم،
جـز تـا كــــنار بســـــتر خوابـم نمــيبرد!
هـــان اي عــقــــــــــاب عــشـــــــــــق!
از اوج قـلــــه هاي مـه آلود دُوردَســـت
پـرواز كــن به دشت غم انگيز عمـر من
آنجـــــا ببــر مرا كه شـــــــرابم نميبرد!
آن بـي ســـــتاره ام كه عقــــابم نمـيبرد!
در راه زنـدگــــــــــــــــــــــــــــــــــي،
با اين همــه تلاش و تمــــنـٌا و تشــنگي،
با اينكه ناله ميكشم از دل كه:..آب...آب!
ديگر فريــب هـم به ســــــــرابم نميبرد!
پــر كن پيـــالــــــه را

دردم از یار است و درمان نیز هم / دل فدای او شد و جان نیز هم

این که می گویند آن خوشتر ز حسن / یار ما این دارد و آن نیز هم

یاد باد آنکو به قصد خون ما / عهد را بشکست و پیمان نیز هم
...
دوستان در پرده می گویم سخن / گفته خواهد شد به دستان نیز هم

چون سرآمد دولت شبهای وصل / بگذرد ایام هجران نیز هم

هر دو عالم یک فروغ روی اوست / گفتمت پیدا و پنهان نیز هم

اعتمادی نیست بر کار جهان / بلکه بر گردون گردان نیز هم

عاشق از قاضی نترسد می بیار / بلکه از یرغوی دیوان نیز هم

محتسب داند که حافظ عاشق است / واصف ملک سلیمان نیز هم

با آنکه رفت، رفت دلم مال من که نیست
این درد کهنه قصه ی امسال من که نیست
من بی دلم دلی که به نام تو کرده ام
دل دل مکن بزن به زمین مال من که نیست

دستانم را بگیر که تا ابد یت با تو مي مانم
دستانم را بگیر که تا مهر هست با تومي مانم
دستانم را بگیر که تا وقتی قلبهامان مي تپد با تو مي مانم
دستانم را بگیر که تا خون در رگانم جاری ست با تو مي مانم

آن که ناتمام بر ایوان بود ، من بودم
آن که ناتمام در دیوان بود ، شعرم بود
آن که با باد به ناله آمد ، من بودم
آن که باد به ناله آورد ، شعرم بود
آن که غریب ناله ای بود ، من بودم
...آن که آشنا ناله ای بود ، شعرم بود
آن که رفت و دگر شعری نگفت ، من بودم
آن که ماند و باز هم گفت ، شعرم بود
آن که دگر نبود ، من بودم
آن که هنوز بود ، شعرم بود
آن که در ناله ی باد تمام شد ، بیچاره شعرم بود
آن که در سوز باد سوخت ، بیچاره من بودم . . .

جایی هست در فاصله ی میان کعبه تا لب های تو
من نماز صبح را
آنجا می خوانم
نیمرخی به سمت تو
و
...نیمرخی به سوی کعبه
نیم نگاهی به تو

نیم نگاهی به کعبه.

ديگر كسي نمانده و تنها تو با مني
رفتند از برم همه،‌اما تو با مني
بار سفر به مقصد خورشيد بسته ام
اين سايه است در پي من،يا تو با مني؟!
در اين كوير تشنه ي* سيراب از عطش
...با سينه اي به وسعت دريا تو با مني
سمت خداست عقربه ي چشم هاي تو
ديگر چه جاي قبله نما تا تو با مني
امشب ز كوچه مي گذرم بي هراس تيغ
مي دانم اي قلندر شب ها تو با مني
با من بمان كه در دل اين دشت پر هراس
تنها تر از خدايم و تنها تو با مني

صدایی طنین انداز شده
که گوشم را می نوازد
صدایی از جنس رسیدن
از جنس امدن
شاید صدای پای آشنای تو باشد
...که به سویم می آیی
گام هایت را پر شتاب پیمانه کن
وقت تنگ است
و من مسافر

کوله بار دلم را جمع کرده ام...

می خواهم بروم از این دیار...

دستان احساست را از شانه ی قلبم بردار...
...
اشکهایت بوی دروغ می دهد

تکیه می دهم به موّازیتِ شانه هات
و تو ... برای جشنِ گریه ی من ،
سرودِ سکوت می خوانی
ایّوب می شوم و زیر نگاه نکردن های تو
آتش می گیرم !
...تو را به جانِ صداقتِ دست هایت
فکری بکن به حالِ
انحنای خطی که یک سرش تو و ...
سرِ دیگرش ... یک منِ بی تو انتظار می کشد

بگذار سر به سینه من
تا که بشنوی
آهنگ اشتیاق دلی دردمند را
شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق
آزار این رمیده سر در کمند را
...بگذار سر به سینه من تا بگویمت
اندوه چیست....عشق کدام است....غم کجاست

نام من عشق است آیا می شناسیم؟
زخمی ام زخمی سرا پا-می شناسیم؟
.............
من همانم مهربان سالهی دور
رفته ام از یادتان-می شناسیم؟
...

مام تردید های من از آهنگ نابلد توست
کمی دوست داشتن را تمرین کن
کمی عاشقی را زندگی کن

من حوا هستم
حوا سیب سرخ بدست آدم
من لیلی هستم
جنون مجنون
من شیرینم
...آوارگی فرهاد
من زلیخا هستم
زندان یوسف
من یک زنم
....

مرا دوست بدار..........

خوابهایم را دوست دارم
خواب هایم
پر از نور است
پر از زندگی
پر از بیداری
.....
گاهی تو می آیی
و کنارم می نشینی
در خوا ب هایم-

خوابهایم را دوست دارم

می روم
تا خوابهایم را زندگی کنم
و زندگی ام را خواب ببینم
.................


 

گنه کردم گناهی پر ز لذت
درآغوشی که گرم و آتشین بود
گنه کردم میان بازوانی
که داغ و کینه جوی و آهنین بود

...در آن خلوتگه تاریک و خاموش
گنه کردم چشم پر ز رازش
دلم در سینه بی تابانه لرزید
ز خواهش های چشم پر نیازش

در آن خلوتگه تاریک و خاموش
پریشان در کنار او نشستم
لبش بر روی لبهایم هوس ریخت
ز اندوه دل دیوانه رستم

فروخواندم به گوشش قصه عشق
ترا می خواهم ای جانانه من
ترا می خواهم ای آغوش جانبخش
ترا ای عاشق دیوانه من

هوس در دیدگانش شعله افروخت
شراب سرخ در پیمانه رقصید
تن من در میان بستر نرم
بروی سینه اش مستانه لرزید

گنه کردم گناهی پر ز لذت
کنار پیکری لرزان و مدهوش
خداوندا چه می دانم چه کردم
در آن خلوتگه تاریک و خاموش

قانون گریز از مرکز :
وقتی کسی رو در مرکز توجه و علاقه ات قرار میدی ، با شتابی متناسب با همون سرعتی که دورش می گردی تو رو پرت می کنه و ازش دور میشی !
 

برای صداقتت
باید تاوانی بپردازی
گاه به سنگینی زندگیت

قـــرارمون بود که بشی چشم و چراغم چی شد؟
این روزا حتـــی نمیای دیگـــه سراغم چی شــد؟
خیلی سرت شلوغ شده خیلی خاطر خواه داری؟
با بی محلیت میکنـــی تو نقـــره داغـم چی شد؟

خسته شدم میخواهم در اغوش گرمت
ارام بگیرم..خسته شدم بس که از سرما لرزیدم ..بس که این دوره ترس اور
زندگی را هراسان پیمودم زخم های پاهایم به من میخندند..خسته شدم بس که
تنها دویدم.. اشک گونه هایم را پاک کن و بر پیشانی ام بوسه بزن میخوام
با تو ...گریه کنم خسته شدم از بس تنها گریه کردم.. میخوام دستانم را به
...گردنت بیاویزم و شا...نه هایت را ببوسم خسته شدم بس که تها
ایستادم.

یادت باشه که یادم بیاری که یادت بدم که یاد بگیری که همیشه به یادتم و یادت هیچ وقت از یادم نمیره . . . این یادت نره